یک مطالعه جدید نشان داده است که تقریبا یک پنجم بیماران سرطانی اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) را چند ماه بعد از تشخیص تجربه کرده و بیشتر این بیماران به زندگی با PTSD ادامه می‌دهند. این مطالعه به تازگی در CANCER (ژورنال انجمن سرطان آمریکا) منتشر شده است. این یافته‌ها نیاز به شناسایی زودهنگام، نظارت دقیق و درمان PTSD در بازماندگان سرطان را نشان می‌دهند.
اگرچه PTSD در ابتدا در افراد مبتلا به یک رویداد آسیب‌دیده مانند حادثه جدی یا فاجعه طبیعی شناخته شده بود، ولی می‌تواند در بیماران مبتلا به سرطان نیز تشخیص داده شود. زیرا PTSD به طور کامل در سرطان کشف نشده است. Caryn Mei Hsien Chan در دانشگاه ملی Malaysia و همکارانش ۴۶۹ فرد بزرگسال مبتلا به انواع مختلف سرطان که یک ماه از تشخیص آن‌ها می‌گذشت را در تنها مرکز ارجاع انکولوژی مطالعه کردند. بیماران بعد از ۶ ماه و بعداز ۴ سال تست‌های اضافی را انجام دادند.
ارزیابی بالینی نتایج ۶ ماهه شیوع ۷.۲۱ درصدی را نشان داد و با پیگیری چهار ساله به ۶.۱ درصد کاهش یافت، اگرچه به طور کلی نرخ PTSD به وسیله زمان کاهش یافت، تقریبا یک سوم بیمارانی که در ابتدا در آن‌ها PTSD تشخیص داده شده بود، چهار سال بعد نشانه‌های مداوم یا بدتری را نشان دادند.
بیشتر بیماران سرطانی معتقدند که آن‌ها نیاز دارند تا یک “ذهنیت مبارز” اتخاذ کنند و مثبت باقی بمانند و نسبت به تشخیص خوش‌بین باشند تا بهتر بمانند. دکتر چان می‌گوید: “برای این بیماران به‌دنبال کمک به مسائل عاطفه‌ای که با آن مواجه هستند مشابه ضعف است.” آن‌ها نیاز دارند تا آگاهی بیش‌تری داشته باشند که هیچ‌چیز اشتباهی وجود ندارد و احساس برخاسته -مخصوصا افسردگی و اضطراب و PTSD بعداز سرطان – را مدریت کنند.
مبارزه با سرطان
دکتر چان همچنین خاطرنشان کرد که بیشتر بیمارانی که با ترس بازگشت سرطان زندگی می‌کنند ممکن است با هر توده، ضربه، درد، خستگی و تب فکر کنند که سرطان بازگشته است. به علاوه بازماندگان ممکن است ملاقتشان را با انکولوژیست‌ها یا دیگر پزشکان قطع کنند تا از مرور خاطرات تجربه سرطان گذشته جلوگیری کنند. این می‌تواند منجر به تاخیر در جستجوی کمک به نشانه‌های جدید و یا حتی امتناع از درمان برای شرایط غیر مرتبط باشد.
مطالعه محققان همچنین نشان داده است که در مقایسه انواع مختلف سرطان بیماران مبتلا به سرطان سینه ۳.۷ بار کمتر از سایر بیماران سرطانی تمایل به گسترش PTSD در ۶ ماه دارند اما نه برای چهار سال. این، امکان دارد زیرا در مطالعه مرکز ارجاع یک برنامه اختصاصی وجود دارد که حمایت، مشاوره، تمرکز بر روی بیماران سرطان سینه که سال اول تشخیص سرطان آن‌ها است فراهم می‌کند.
ما به ارزیابی روانشناختی و حمایت سرویس‌ها برای بیماران سرطانی در یک مراحل اولیه و در ادامه پیگیری نیاز داریم. زیرا سلامت روانی و سلامت روحی – با درنظر گرفتن کیفیت زندگی – همانند سلامت جسمانی نیز مهم است.
