طبق تحقیقی که توسط محققان دانشگاه بریتیش کلمبیای کانادا انجام و در مجله Experimental Physiology منتشر شده است؛ جراحات وارده به طناب نخاعی، قلب را تحت تاثیر قرار میدهد. تغییراتی که قلب بعد از جراحات وارده به طناب نخاعی متحمل میشود به شدت جراحت طناب نخاعی بستگی دارد اما در شرایط تقریبا عادی تنها مقدار اندکی “sparing” (برای مثال حفظ تعداد اندکی رشته عصبی) در طناب نخاعی برای فعالیت قلب لازم است.
مقاله مرتبط: کمکهای اولیه ۱۴: آسیب نخاعی
این تحقیق به عنوان یک هدف اولیه در مدیریت جراحات وارده به طناب نخاعی به جهت کاهش مقدار آسیبی که پس از ترومای ابتدایی رخ میدهد، پیامد بالینی مهمی دارد. تشدید جراحات اولیه “جراحت ثانویه” نامیده میشود که به سمت فرآیندهای پیچیده سلولی کشیده میشود که در نهایت منجر به افزایش اندازه جراحت میشود و بنابراین آسیب رشتههای عصبی بیشتری را نیز به دنبال دارد. این یافتهها نشان میدهد که اگر بتوان رشتههای عصبی بیشتری را به دنبال جراحات طناب نخاعی حفظ کرد (برای مثال کاهش گسترش جراحت ثانویه) خواهند توانست که چگونگی فعالیت قلبی را بهبود ببخشند. این نکته حائز اهمیت است که فردی که دچار جراحت عصبی شده است نسبت به سایر افراد بیشتر در خطر بیماریهای قلبی است.
مقاله مرتبط: ترمیم بافت عصبی آسیب دیده به کمک ژنها
این تحقیق با مقایسه دو شدت جراحت وارده به طناب نخاعی در مدلهای مرتبط به بالین در جوندگان انجام شده است. در این مدل از جوندگان استفاده شده چرا که به محققان این امکان را میداد که به دقت مقدار آسیب وارد شده به طناب نخاعی را حین جراحت کنترل کنند و ارزیابیِ قطعیای از فعالیت قلب داشته باشند، همچنین بررسی کنند که چگونه سلولهای قلب تغییر میکنند. مطالعاتی که امکان بررسی اساس مکانیزم فعالیت قلب بعد از جراحات وارده به طناب نخاعی را میدهند به سادگی در انسان امکانپذیر نیست اما با تقلید بسیار مشابه با جراحاتی که در انسان اتفاق میافتد، یافتهها با سهولت بیشتری قابل انتقال به انسان هستند.