مطالعات درباره‌ی ژنتیکی بودن بیخوابی به نیم قرن پیش برمی‌گردد. اگر شما دچار بیخوابی شده‌اید، احتمال زیادی وجود دارد که دیگر اعضای خانواده نیز به این معضل دچار شده‌باشند. در حقیقت براساس مقالات اخیر این احتمال حدود سی درصد است!
نویسنده‌ی مقاله می‌گوید:
به عبارتی دیگر، بیخوابی تمایل به ماندن در جمع خانوادگی دارد!
در سال ۲۰۱۵ تحقیقی درباره‌ی این موضوع روی حالت بیخوابی در دوقلوهای هم‌سان با ناهم‌سان صورت گرفت که براساس نتایج حدود ۳۸ درصد مردان و ۵۹ درصد زنان دچار این عارض شدند. محققان بیان می‌کنند که در سال‌های گذشته تمایل به تحقیق درباره‌ی تاثیر ژنتیک بر بیخوابی افزایش یافته، اما از سال ۱۹۶۰ مقالاتی در زمینه‌ی ژنتیکی بودن بیخوابی با مطالعه روی دوقلوها و خانواده‌های مختلف منتشر شده‌است. زمانی که بیخوابی با ویژگی‌هایی مانند ناتوانی در خوابیدن و سخت به خواب رفتن تعریف می‌شود، کاملاً منطقی است که دلایل آن را در ژنوم جستجو کرد. برخی مدارک مقصر اصلی در این باره را شناسایی کرده‌اند!! به این معنی که ژن‌های مربوط به ریتم شبانه و نوروترنسمیترهای تنظیم‌کننده‌ی خواب، در بیخوابی نقش دارند. در مقاله‌ای بیان شده‌است که بسیاری از این ژن‌ها تجدید پذیری یا قدرت کافی ندارند. در طی دوسال اخیر، طبق گزارش MNT دو تحقیق صورت گرفت که در آن‌ها از روش‌های مختلفی برای تشخیص محل این ژن‌ها استفاده شد.
مقاله‌ی مرتبط: آلودگی ناشی از نور در عصر جدید ، از دلایل احتمالی بی خوابی و بیماری های مزمن
در مطالعات درباره‌ی ارتباطات وسیع ژن‌ها، تعداد زیادی از کدهای ژنتیکی مورد بررسی قرار گرفتند تا ژن‌های مربوط به خواب را بیایند. در این مطالعات تعدادی ژن جدید یافتند که برخی مختص زنان و برخی مختص مردان بود. این موضوع زمانی پیچیده‌تر شد که دو مقاله‌ی جدید در مجله‌ی Nature Genetics منتشر گردید. در هر دوی این مقالات، بررسی‌هایی درباره‌ی محل ژن‌های مرتبط با بیخوابی صورت گرفته بود.
مخققان اطلاعاتی از ۱,۳۳۱,۰۱۰ فرد را آنالیز کردند و ۹۵۶ ژن از میان ۲۰۲ ژنوم مرتبط با بیخوابی یافتند. برخی از این ژن‌ها در مناطق قشری مغز، مخصوصا در سلول‌های medium spiny که در reward processing تکمیل می‌شوند، بهبود می‌یابند. همچنین این ژن‌ها با نورون‌های پیرامیدال که دریافت تحریکات نقش دارند نیز ارتباط دارند. محققان ارتباط دیگری نیز با نوعی فرآیند سلولی به نام ubiquitin mediated proteolysis یافتند.
در دومین مطالعه، ۵۷ ژن مرتبط با بیخوابی کشف شد. تحقیقات در زمینه‌ی تشخیص ژن‌هایی که احتمال بیخوابی را افزایش می‌دهند، پیشرفت‌های زیادی کرده است. اما وراثت صددرصد نیست. چه عوامل دیگری تعیین کننده هستند؟ اگر سوال شود کدام فاکتورها در خطر ابتلا به بیخوابی نقش دارند، پاسخ آن با تاکید بر استرس، عوامل محیطی خواهد بود. درست است که ما ارتباط بین استرس و بیخوابی را پذیرفته‌ایم اما چیزی که در مغز رخ می‌دهد، هنوز مبهم است.
