اگر واقعا عاشق یک ورزش باشید، بیشتر احتمال دارد که آن را به صورت روتین و مرتب انجام دهید. اما برای کسی که از ورزش کردن متنفر است، این مانند گفتن اینکه اگر تو واقعا عاشق آنی بیشتر احتمال دارد نی قلیون شوی غیرقابل تحمل به نظر بیاید.
اگرچه مقایسه شدن با نی قلیون توسط ورزش کردن ستایش می‌شود: برای مثال ورزش کردن برای تفریح احتمالا به طور طبیعی ناشی از حداقل یک نقطه از زندگی شماست. زمانی را به خاطر می‌آورید که طناب بازی یا دوچرخه سواری می‌کردید؟
همچنین راه‌های متفاوتی برای ورزش کردن وجود دارد که احتمال پیدا کردن ذره‌ای علاقه را در شما به شدت افزایش می‌دهد. استراتژی‌های وابسته به مطالعه زیر می‌تواند به شما کمک کند که لذت شما به وضعیت حداکثری برسد. به زودی شما واقعا به دنبال ورزش کردن می‌روید. (حتی اگر شما هنوز اشتیاقی برای نی قلیون شدن نداشته باشید!)
۱.رویکرد ورزش آگاهانه
مطالعه‌ای که اخیرا در دانشگاه Utrecht هلند انجام شده است به ارتباط مابین آگاهی و فعالیت‌های فیزیکی در حدود ۴۰۰ ورزشکار می‌پردازد. ورزشکاران در حین فعالیت‌های فیزیکی هر چه بیشتر مستغرق شوند، بیشتر احساس رضایت می‌کنند. در کسانی که در حال حاضر برنامه مرتبی برای ورزش کردن ندارند، ترکیبی از آگاهی و رضایت با انجام فعالیت بیشتر در ارتباط است.
آگاهی ذهنی شامل این می‌شود که خود خواسته به تغییرات لحظه به لحظه احساسات و افکار خود توجه کنید. در ورزش شاید این بدین معنی باشد که شما متوجه شوید که سخت‌تر نفس می‌کشید، قلبتان تندتر می‌زند و یا قطرات عرق از پشتتان به پایین می‌چکد. برای کسی که این احساسات را تجربه نکرده است، این‌ها می‌تواند باعث احساسی تعجب‌آور، ناخوشایند و یا حتی اضطراب‌آور باشد. بنابراین تمرکز بر روی آن‌ها ممکن است مانند آخرین چیزی به نظر برسد که می‌خواهید انجام بدهید.
یک راه‌حل برای آگاهی ذهنی این است که تجربه لحظه حاضر را بدون قضاوت بپذیرید و سپس به سمت لحظه‌ی بروید. این به شما کمک می‌کند با آرامش بر روی آنچه هم‌اکنون احساس می‌کنید تمرکز کنید، بدون اینکه خود را نقد کنید یا اجازه بدهید که افکاری مانند (“من دارم به سختی نفس می‌کشم”) باعث به وجود آمدن آبشاری از افکار منفی بشود. (“من دارم به سختی نفس می‌کشم. چیزی که به طور وحشتناکی اشتباه است. من دارم دچار حمله قلبی می‌شوم!”) همچنین این می‌تواند باعث شود که شما از جنبه‌های مثبت این تجربه نیز آگاه شوید. برای مثال، زمانی که شما پیاده‌روی می‌کنید، پدال می‌زنید یا شنا می‌کنید ممکن متوجه احساس لذت‌بخش قدرت و تشویق شدن حین انجام آن به صورت یک رتیم ثابت شده باشید.
۲.مدیریت مرحله سخت
بزرگسالان می‌توانند دستورعملهای CDC برای فعالیت‌های ورزشی را هر هفته به صورت ۱۵۰ دقیقه ورزش با سختی متوسط یا ۷۵ دقیقه ورزش با سختی زیاد دنبال کنند. نصف کردن زمان‌های تمرین با سخت‌تر کردن ممکن است مانند یک فکر بزرگ و ترسناک به نظر برسد اما کار چشمگیری است: با اینکه حتی ورزشکاران تازه کار نیز از احساس فشار در حین فعالیت‌هایی با سختی متوسط خبر می‌دهند اما این احساس مکررا زمانی که وارد قلمرو سخت‌تری می‌شوند رخ می‌دهد. زمانی که شما آنقدر به نفس نفس زدن افتاده باشید که نتوانید بدون اینکه هوا را فرو ببرید بیش از تعداد کمی کلمات را بگویید – و شما واقعا این حس را دوست نداشته باشید – کمی شدت و سختی را کم کنید.
۳.تمریناتتان را به بیرون ببرید
فعالیت‌های فیزیکی یک تقویت‌کننده‌ی حال و کاهنده استرس ثابت است. این مزایا ممکن است زمانی که تمرینات بیرون فضاهای بسته و در طبیعت انجام می‌شود در مقایسه با فضاهای بسته مانند سالن ورزشی، بیشتر شوند. در مروری از ۱۱ مقاله گزارش می‌شود که مزیت‌های ورزش کردن در بیرون شامل احساس لذت، رضایت، تعامل مثبت، تجدید حیات و انرژی بیشتر است. تمرین کردن در بیرون همچنین اراده افراد برای تکرار آن فعالیت را قوی می‌کند.
۴.به خودتان بگویید این یک درمان است
شیوه‌ی که شما در مورد ورزش با خودتان حرف می‌زنید، نگرش شما در مورد آن را شکل می‌دهد. برای ورزش کردن جایگزین‌های مثبت‌تری نیز وجود دارند، به خودتان این زمان بازی است (نه تمرین)، یک استراحت عالی است (نه یک وظیفه دیگر) یا یک پیاده‌روی خوش منظر است (و نه یک پیاده‌روی برای تناسب اندام). ممکن است شما به عوارض جانبی خوبی پی ببرید: در یک مطالعه، زمانی که مردم فعالیت‌های فیزیکی را به عنوان یک درمان دانستند تا یک کار مشکل، بعد از آن کمتر دسر و تنقلات خوردند. توضیح احتمالی: کسانی که ورزش را به عنوان پاداش خود می‌بینند، احساس نیاز نمی‌کنند که بعدا به خودشان با یک غذای آشغال پاداش دهند.
