محققان اطلاعات ۷۴۳ مادر از سن ۱۷ تا ۴۴ و نوزادانشان را از طریق خون بند ناف بلافاصله بعد از به دنیا آمدن آنالیز کردند.
محققان با استفاده از محتوای ژنتیکی سلول‌های نوزادان طول تلومر کروموزوم‌های نوزادان را اندازه‌گیری نمودند. طول تلومر کروموزوم نشان‌دهنده‌ی قدرت کروموزوم در تقسیم می‌باشد و انتهای کروموزوم را از صدمه دیدن حفظ می‌کند. تلومرها با بالا رفتن سن کوتاه‌تر می‌شوند؛ پس تلومر هرقدر طولانی‌تر باشد سن بیولوژیکی فرد پایین‌تر می‌باشد. (جوان‌تر است)
محققان می‌گویند آزمایش‌ها نشان داد طول تلومر کروموزوم‌های نوزادانی که مادرانی چاق داشتند کوتاه‌تر از طول تلومر نوزادانی بود که مادرانی با وزن متعادل داشتند.
تنها ۱ نمره افزایش در BMI مادر باعث کاهش ۵۰ base pair در تلومر کروموزوم می‌شود. اگر DNA را یک نردبان فرض کنید base pair ها پله‌های آن می‌باشند. این تعداد جفت یعنی ۵۰ عدد برابر است با تعداد جفت‌هایی که تلومر‌های یک فرد بالغ در گذر یک سال از عمرش از دست می دهند!
تیم ناروت (Tim Nawrot) استاد اپیدمیولوژی زیست محیطی در دانشگاه Hasselt بلژیک می‌گوید:
تحقیقات ما نشان می‌دهد که افزایش BMI مادری بر برنامه‌ریزی رشد DNA کودک اثر می‌گذارد که موجب تغییر در رشد جنین و ایجاد مشکلاتی در سلامتی کودک بعد از به دنیا آمدن و زندگی بزرگسالی‌اش می‌شود.
البته محققان گزارش کرده‌اند که عوامل دیگری مانند سن والدین و وزن نوزاد یا عادت‌های بد مانند سیگاری بودن و… نیز در طول تلومر و سن نوزادان اثر دارد.
تحقیقات در این مورد ادامه می‌یابد و هنوز به طور قطع نمی‌توان گفت وزن مادر عامل اصلی تعیین طول تلومر نوزاد می‌باشد؛ چون احتمال این وجود دارد که وزن پدر نیز در این مهم تأثیرگذار باشد.
