پیر شدن می تواند خارش واقعی ایجاد کند. علاوه بر زوال حافظه و عضلات، بسیاری از افراد سالخورده، پوست فوق حساسی را ایجاد می‌کنند که با سبک‌ترین لمس دچار خارش می‌شود. دانشمندان نمی‌دانند چه چیزی باعث این بیماری ناخوشایند، یا همان alloknesis می‌شود و همچنین نمی‌دانند که چگونه باید آن را درمان کرد. در حال حاضر، با این حال، مطالعه‌ای در موش‌ها نشان داد که مکانیسمی بر خلاف روال عادی برای این اختلال، از دست دادن سلول های حساس به فشار در پوست است. اگرچه یافته‌ها هنوز در انسان تکرار نشده است، مطالعه این احتمال را افزایش می‌دهد که افزایش عملکرد این سلول‌ها می‌تواند خارش مزمن را در افراد جوان و پیر، درمان کند.
مقاله مرتبط: خارش با انتقال حس درد مرتبط نیست!
خارش مزمن با خارش شیمیایی که زمانی رخ می‌دهد که سیستم ایمنی بدن به یک ماده خارجی مانند روغنِ یک برگ بلوط سمی یا بزاق موجود در نیش پشه واکنش نشان دهد، متفاوت است. در عوض، خارش مزمن یا مکانیکی معمولا توسط فشاری سبک، مانند برس الیاف از یک ژاکت آغاز می‌شود.
دکتر Hongzhen Hu، نویسنده‌ی این مطالعه و پژوهشگر بیهوشی در دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس، Missouri، می‌گوید:
این حالت دیوانه‌کننده است و زمانی که افراد، پوست شکننده و خشک خود را بارها و بارها خراش می‌دهند، این امر می‌تواند به مشکلات مهم و عمده‌ی بهداشتی، از جمله عفونت منجر شوند.
موش‌ها مانند انسان‌ها با افزایش سن به طور آشکاری دچار خارش می‌شوند. برای فهمیدن این‌که چرا Hu و همکارانش از یک رشته نایلون نازکِ مویی استفاده کردند، اعمال دقیق میزان فشار به ناحیه‌ای از پوست تراشیده شده بر روی گردن جوندگانِ جوان و مسن است. موش‌های جوان خیلی به لمس ملایم پاسخ نمی‌دادند، اما موش‌های مسن‌تر به طور دیوانه‌واری در آن محل خارش دادند. بررسی نمونه‌های پوستیِ موش‌های هر دو گروه سنی نشان داد که موش‌های مسن‌تر، سلول‌های مرکل حساس به فشار به مراتب کمتری نسبت به موش‌های جوان دارند. محققان در Science این‌گونه گزارش دادند که هر قدر تعداد سلول‌های مرکلی که یک موش دارد کمتر باشد، بیشترِ مشکلات خارشی مربوط به لمس در آن‌ها در پاسخ به رشته افزایش می‌یابد.
مقاله مرتبط: علت خارش بدنمان چیست؟
سپس این تیم آزمایش کرد که چگونه موش‌های جوان به طور ژنتیکی مهندسی شده‌اند تا با وجود کاهش سلول‌های مرکل، به فیبر نایلونی پاسخ خواهد داد. آن‌ها با التهاب خراشیده شدند و تایید کردند که سلول‌های مرکل برای توقف احساس خارش ضروری هستند. آن‌ها همچنین فعالیت سلول‌های مرکل را افزایش دادند که به طور ژنتیکی، مهندسی شده‌اند تا زمانی‌که در معرض یک ماده شیمیایی به نام کلوزاپین N-اکسید قرار گرفتند، برانگیخته شوند و نشان داد که این، خراش را در موش‌هایی با حالت پوست خارش‌دار، کاهش می‌دهد. طبق نوشته‌های این تیم، یافته‌ها نشان می‌دهد که افزایش فعالیت سلول مرکل می‌تواند در درمان افراد مبتلا به alloknesis یاری‌رسان باشد.
مطالعات گذشته نشان داده‌اند که سلول‌های مرکل در پوست افراد مسن و افراد مبتلا به بیماری‌های پوستِ خشک، کاهش می‌یابد. Hu و همکارانش در حال آنالیز بیوپسی‌های پوستی از بیماران انسانی با مشکلات خارش مرتبط با لمس هستند تا تعیین کنند که آیا سلول‌های مرکل آن‌ها نیز کاهش یافته‌است.
Xinzhong Dong، دانشمند اعصاب در دانشگاه جانز هاپکینز در بالتیمور، مریلند، که در مطالعه دخالتی نداشت، می‌گوید:
این مطالعه به خوبی توضیح می‌دهد که چرا افراد مبتلا به بیماری‌های پوستِ خشک یا افراد سالخورده تمایل بیشتری برای افزایش حساسیت خارشی دارند.
Mark Hoon، دانشمند اعصاب در موسسه ملی تحقیقات دندان‌‌پزشکی و Craniofacial در Bethesda، مریلند، اظهار کرد که با این حال هنوز مسأله حل نشده‌است و سوال در مورد جایی است که سیگنال‌های خارش مکانیکی در وهله اول است. با این وجود، شواهد نشان می‌دهد که سلول‌های مرکل به کاهش خارش مکانیکی کمک می‌کند. مکانیسمی برای تولید سیگنال‌ها هنوز معلوم نیست. مایه‌ی سوال و تعجب است که چطور همه چیز با هم همخوانی دارد.
