انتشار این مقاله


چرا بعضی‌ها صداهایی می شنوند که دیگران نمی‌شنوند؟

افرادی که صداهایی می شنوند – هم افراد دارای تشخیص بیماری سایکوتیک و هم افراد بدون تشخیص – نسبت به دیگر افراد در مقابل یک آزمایش با قدمت ۱۲۵ ساله که برای القاء توهم طراحی شد، حساس‌ترمی باشند. مقاله جدید چاپ شده توسط دانشگاه Yale که در نسخه ۱۱ آگوست the journal of Science منتشر شده است پیشنهاد می کند که توانایی فرد در تشخیص اینکه این توهمات واقعی نبودند ممکن است برای شناسایی افراد نیازمند معالجه روانپزشکی کمک کننده باشد.

افرادی که صداهایی می شنوند – هم افراد دارای تشخیص بیماری سایکوتیک و هم افراد بدون تشخیص – نسبت به دیگر افراد در مقابل یک آزمایش با قدمت ۱۲۵ ساله که برای القاء توهم طراحی شد، حساس‌ترمی باشند. مقاله جدید چاپ شده توسط دانشگاه Yale که در نسخه ۱۱ آگوست the journal of Science منتشر شده است پیشنهاد می کند که توانایی فرد در تشخیص اینکه این توهمات واقعی نبودند ممکن است برای شناسایی افراد نیازمند معالجه روانپزشکی کمک کننده باشد.

افراد دارای اختلال اسکیزوفرنی و دیگر امراض روانپریشی اغلب ادعا دارند که صداهایی می شنوند، ولی همین ادعا را افراد دیگر که دارای اختلال روانپریشی ثابت شده‌ای نمی باشند نیز دارند. Philip Corlett، استادیار روانپزشکی و Al Powers، مربی بالینی در روانپزشکی می خواستند عواملی را شناسایی کنند که در توهمات شنیداری دخیل می باشند و تجارب ناراحت کننده بعضی از افراد را با تجربه بدون خطر افراد دیگر دراین مورد تفکیک نمایند. 

Philip Corlett در این مورد می گوید:” امکان دارد توهمات از عدم تعادل بین انتظارات ما در خصوص محیط و اطلاعاتی که از از طریق حواسمان دریافت می کنیم، ناشی شود. امکان دارد شما آنچه را انتظار دارید، درک نمایید، نه آنچه حواستان به شما می گویند.”   

آنها برای آزمایش این ایده از تکنیکی استفاده کردند که در دهه ۱۸۹۰ برای القاء توهمات شنیداری در دانشگاه Yale بوجود آمده بود. در این آزمایش، چهار گروه از افراد – شنوندگان صداها (هم روانپریشان و هم افراد غیر روانپریش) و افراد غیرشنونده (روانپریش و غیر روانپریش)  — به صورت تکراری و همزمان در معرض نور چراغ و تن صدا، در حالیکه مغز آنها اسکن می شد، قرار گرفتند. و آز انها خوسته شد که تن صدا را، که بعضی زمان‌ها چندان قابل تشخیص نبود، تشخیص دهند. نهایتا، خیلی از افراد شرکت کننده در تمامی گروه ها شنیدن صدا را، تنها زمانی که نور روشن بود و حتی تن صدایی وجود نداشت، گزارش کردند. با این حال، تاثیر در دو گروه شنونده صدا معنی دارتر بود. 

سرنویسنده ارشد مطالعه، Corlett در این مورد می گوید:” در هردو گروه بالینی و غیربالینی، ما شاهد انجام بعضی فرایندهای مشابه  مغزی در طی توهمات شرطی، همچنانکه شنوندگان صدا توهمات را در اسکنر گزارش کردند، بودیم.”

در مطالعه قبلی، محققان نشان دادند که گروهی از روانپریش‌های شنونده صدا دارای تجارب مشابه شنیدن صدا در بیماران دارای اختلال اسکیزوفرنی بودند. با این حال، برعکس بیماران، این افراد شنیدن این صداها بعنوان عامل مثبت تلقی کرده و گزارش نمودند که دارای توانایی در اعمال کنترل بر روی این صداها بودند.

نویسندگان اذعان نمودند: “این تجربه جدید از مدل کامپیوتری برای تمایز افراد دارای روان پریشی با افراد بدون روان پریشی استفاده نمود. افراد دارای بیماری روانپریشی دارای مشکل در قبول این بودند که آنها واقعا صدایی نشینده بودند و تنها از فعالیت تغییر یافته در مناطقی از مغز که اغلب در روان پریشی مدنظر است، نشان دادند. این نشان دهنده‌های رفتاری و تصویربرداری عصبی ممکن است نشانه اولیه آسیب شناسی باشند و میتوانند به مشخص کردن آنهایی که به کمک درمان های روانپزشکی نیاز دارند کمک کنند.”

علی مجیدآذر


نمایش دیدگاه ها (0)
دیدگاهتان را بنویسید