دوران نوجوانی، حساس ترین دوره ی زندگی هر فرد می باشد. نوجوانان اغلب در این دوره به خود شناسی مشغول اند و به دنبال یافتن جایگاه خود در جهان هستی هستند. اگر دوست نزدیک یا یکی از اعضای خانواده ی آن ها خود کشی کند، نوجوانان در مورد مرگ و زندگی و شخصیت خودشان دچار تردید می شوند. نوجوانانی که مشکل روانی دارند به راحتی می توانند دست به خود کشی بزنند، زیرا ترس کمتر و رفتار های غیر قابل پیش بینی دارند.
مقاله ی مرتبط: هفت راه آسان اما مهم برای ایفای نقش در هفته‌ی جهانی جلوگیری از خودکشی
نقش مدارس
بازگشت به جمع دوستان و مدرسه، برای نوجوانی که خودکشی نا موفق داشتند و یا یکی از نزدیکانشان را با خود کشی از دست داده اند، موضوعی پر استرس است. دوستان و هم کلاسی ها طبیعتا در مورد نحوه ی خود کشی فرد سوال می کنند. در این باره، کاری نمی توان کرد که آنان سوال نکنند! در عوض، والدین باید با فرزند خود صحبت کنند و به او بفهمانند که مجبور نیست همه چیز را با دوستانش در میان بگذارد. صحبت نوجوان با فرد مورد اعتماد و حتی روان پزشک، تا حد زیادی می تواند از استرس های او بکاهد.
نقش رسانه ها و صفحات اجتماعی
در روزگاری که زندگی می کنیم، بیشتر افراد اتفاقات زندگی خود را در صفحات اجتماعی منتشر می کنند. پست ها و شعر های مربوط به افسردگی و خود کشی، شایعات و اخبار دروغ در فیس بوک، توییتر، اسنپ چت و اینستا گرام می تواند نوجوانان را تحت تاثیر قرار دهد. والدین باید با کمک مشاورین، پیرامون این صفحات با فرزند خود صحبت کنند و در صورت نیاز، دسترسی به آنها را محدود نمایند. با گذشت مدت زمان معین، نوجوان می تواند به حالت عادی برگردد.
مقاله ی مرتبط: پست‌های اینستاگرام، نشان‌گر سلامت روانی افراد!
عکس العمل در برابر دیگران
گاهی واکنش دیگران در برابر عمل خودکشی بسیار آزار دهنده است، چه بسا این رفتار عمدی یا غیر عمدی باشد. بعضی ها سعی می کنند با جملات کلیشه ای به فرد آسودگی خاطر بدهند که اغلب نتیجه ی عکس دارد! جملاتی مثل “اشکال ندارد، برایت درس عبرت شد تا چنین کاری نکنی” حس بی ارزش بودن را به فرد می دهد و ناراحتی نسبت به فردی که خود کشی کرده را بیهوده القا می کند. پدر یا مادر و دوستان باید به فرد افسرده قوت قلب دهند که نباید در برابر این جملات تسلیم شوند و در حد امکان با فردی که این حرف ها را می زند برخورد کنند. قبل از هر چیزی، نوجوان باید قوت قلب و عزت نفس داشته باشد، به کسی که می خواهد به او کمک کند اعتماد داشته باشد تا بتواند در برابر سخنان دیگران و فشار های روحی وارده، مقاوم باشد.
تعویض جمع دوستان
یکی از راه های رفع خستگی و ناراحتی نوجوانان، وقت گذرانی با دوستان است. بعد از حادثه ی خود کشی، نوجوانان شاید به سمت افرادی بروند که آنان را بهتر درک می کنند. به طور مثال، دختری بعد از خود کشی پدرش، از گروه دوستانی که همیشه در حال خندیدن و خوش گذرانی بودند جدا شد و دوستان جدیدی پیدا کرد. دوستان جدیدش پدرانشان را از دست نداده بودند، اما او را کامل درک کرده و در حد امکان با او هم دردی می کردند.
مقاله ی مرتبط: آیا دوستان بهتر از خانواده هستند؟
کمک خواستن از دیگران
نوجوان افسرده اغلب برای مورد حمایت قرار گرفتن، به جمع دوستان و به ندرت به جمع خانواده پناه می برد. نوجوانان معمولا دوست ندارند احساسات خود را برای خانواده ی خود بیان کنند که امری طبیعی است، لذا والدین باید با روش های تربیتی مناسب و جلب اعتماد کامل فرزند، آنان را به ابراز احساسات تشویق کنند. فرد مورد اعتماد نوجوانان، غیر از والدین، می تواند معلم، مربی، خواهر یا برادر و حتی یکی از بستگان باشد. والدین هم چنین می توانند فرزند خود را به موسسات حمایتی و کمپین های سلامت روحی بفرستند. هدف از این کار، صرفا کمک به فرد برای ابراز احساسات نیست، بلکه فرد متوجه می شود که هر وقت بخواهد می تواند روی کمک دیگران حساب باز کند.
طبق گزارشات مرکز پیش گیری از خودکشی (Suicide Prevention Resource Center) از بین موارد ذکر شده، محیط مدرسه و والدین بیشترین تاثیر را در روحیات نوجوان متمایل به خود کشی دارند.
